زندگی یک فعال دانشجویی قبل از ورود به دانشگاه

من عباس اژدرالدینی هستم. متولد 1359. سال 59 سال میمون است.
میمون بازیگوش. البته میمون متولد فروردین را به صورت «بوکسوری با
ضربات سنگین » هم توصیف کرده اند.
اگر بخواهم از بارزترین تفاو تهایم با همسن و سالان خودم صحبت
کنم، باید به تفاوت مقدار انرژی و مقدار مسئولیت پذیریم با آنها اشاره
کنم. از دوران کودکی مسئولیت پذیر بودم. کلاس اول دبستان، همیشه من
بودم که برای گرفتن توپ به دفتر مدرسه م یرفتم. مذاکره با معلم ها به
نمایندگی از دانش آموزان کار من بود. اگر یک نفر را می دیدید که وساطت
دانش آموز دیگری را می کند که تنبیه نشود، آن یک نفر من بودم. هیچوقت
ندیدم که دانش آموزی برای جلوگیری از تجدید شدن یک دانش آموز دیگر
ساعتها منتظر معلمش بماند که با او صحبت کند. تنها کسی که همیشه
برای مدیریت پیک نیک های دوران نوجوانی و زحماتش داوطلب بود، تنها
دانش آموزی که یک نفره در مدرسه اش مسابقات ورزشی با کیفیت و منظم
برگزار می کرد و….
همچنین انرژی من آنقدر زیاد بود که مدام باید از طریق باز ی های
پرجنب و جوش تخلیه میشد. به همین دلیل رفتن به سمت دفتر
و کتا ب هایم برایم سخت ترین کار دنیا بود. البته وقتی شروع به درس
خواندن می کردم، کم کم علاقه مند میشدم و ادامه می دادم اما مهم این
بود که معمولاً شروع کردنی در کار نبود. با تمام اینها، اینکه روزی شغل من
غیر از پزشکی یا مهندسی باشد، اصلاً برایم قابل قبول نبود. چون «پزشک
شدن » و بعد از اعمال تغییرات «مهندس شدن » هدف من قرار گرفته بود.
به یاد دارم بدترین تهدید عمرم این بود که از ادامه تحصیلم جلوگیری شود
نه اینکه مثلاً یک تنبیه بدنی جانانه در انتظارم باشد.
برنامه بلندمدت من برای سا لهایی که تا قبل از کنکور در پیش داشتم،
به این صورت بود که به جای دوازده سال تمرکز روی درس و مطالعه،
دوازده سال در آرامش زندگی کنم و نهایتاً یک سال با تمام قوا برای دکتر
یا مهندس شدن درس بخوانم. گرچه در این بین، تغییراتی اجباری در
برنامه ام به وجود آمد اما واقعاً من دوازده سال بدون استرس به زندگیم
رسیدم یا در میادین ورزشی جنگیدم و سرانجام در رشته مورد علاقه ام در
دانشگاه سراسریhttps://maniyan.ir/product-tag/%D9%86%D8%B4%D8%B1-%D9%85%D8%A7%D9%86%DB%8C%D8%A7%D9%86/دانشگاه سراسری